Blog 52.
Dit is blog 52. Een bijzondere, persoonlijke blog, de 52ste week dat er op vrijdag een blog verschijnt. Een tijd geleden besloot ik om vanaf september 2023 élke vrijdag een blog te posten. En als ik een doel stel, dan wordt dat doel behaald. Elke week weer achter de laptop, soms op zoek naar inspiratie en soms een mooie quote. Na een jaar lang vind ik het een mooi moment om te stoppen en zal dit mijn laatste blog zijn.
De laatste maanden zijn namelijk een zoektocht geweest. Een zoektocht in wat ik wil in mijn leven. De reden hiervoor is gelijk de mooiste, maar ook meest spannende reden ooit: ik ben zwanger. Een lang uitgestelde wens, die nu eindelijk in vervulling gaat. En dit heeft op zowel een goede en lastige manier alles even ‘op zijn kop gezet’.
Goedbedoelde adviezen van omgeving komen er altijd. Ik heb dan ook geleerd om deze adviezen naast mij neer te leggen. Ik hoor de meningen en adviezen van anderen, sommigen zijn bruikbaar en sommigen niet. Hier maak ik zelf een keuze in, welke adviezen klinken logisch en waar wil ik wat mee en welke niet? Bij deze afweging speelt ook een grote rol wie het advies geeft. Hoe staat deze persoon in het leven? Wat heeft deze persoon allemaal bereikt?
Wat echter bleef ‘hangen’ was de boodschap die ik steeds vaker te horen kreeg: ‘straks met een kindje wil je waarschijnlijk helemaal niet meer zoveel werken als je nu doet’. Op dat moment ging het vuur weer in mij branden. Ik voelde weerstand, ik voelde bewijsdrang en alleen maar meer motivatie om nog meer te presteren en nog succesvoller te zijn. Want wat is er mis met werkende succesvolle vrouwen die ook moeder zijn? Ik zou gaan bewijzen dat dat mogelijk is. Een kindje, werken, misschien nog een studie, met de juiste power en mindset gaat dit lukken. Mijn werkende zelf nam het over en ik omringde mij online op mijn feed met rolmodellen en voorbeelden van vrouwen die én succesvol zijn én moeder zijn.
Totdat het tegendeel bewezen werd. Door extreme zwangerschapsmisselijkheid werd ik volledig gevloerd. Vraag me niet hoe, maar alle werkverplichtingen ben ik nog nagekomen waarna ik thuis niks meer kon dan op bed liggen en overgeven. Met andere woorden, mijn lichaam floot mij hier even hard terug. Ondertussen groeide niet alleen de buik, ook het besef dat hier het loslaten van de regie al start. Deze periode heeft mij wakker geschud. Van een leven bestaande uit werk en studie, naar slapen, uitrusten, en met moeite alle verplichtingen nakomen.
Terug naar de tekentafel dus. Terug naar fundamentele vragen zoals wat ik straks in mijn leven precies wil? Heb ik nog dezelfde ambities of laat mij maar als een hippe moeder zelf broodrecepten uitproberen? Mijn veranderende lichaam, het ziek-zijn, de vermoeidheid maakte dat ik veel en hele dagen thuis verbleef naast het werk. In de woning die nog niet als mijn ‘thuis’ voelt. Mijn ritme draaide volledig om. Van drie tot vier keer sporten in de week naar niks. Niet normaal kunnen eten. Afvallen, gewichtsafname en extreem vermoeid. Dit maakte dat de antwoorden vanzelf kwamen. Ik heb me in die tijd erg ongelukkig gevoeld, niet alleen door het ziek-zijn maar ook door de lange dagen thuis. Waar ik achter kwam: mijn ambities leven nog, mijn geluk vind ik in mijn werk. Maar zoveel als ik altijd deed, dát gaat niet meer.
Op naar een ander ritme. Een nieuw ritme. Zo heb ik de afgelopen tijd stappen genomen die straks mijn ritme gaan bepalen. Alle tandjes zijn bijgezet om de Open Universiteit af te ronden. De laatste grootste opdrachten zijn (bijna) allemaal afgerond. Incidentele opdrachten neem ik niet meer aan. Zo heb ik voor mezelf meer stabiliteit gecreëerd in mijn werk.
Er komt een nieuwe fase aan en daar hoort ook jezelf opnieuw uitvinden bij, althans in mijn geval. Zo'n proces gebeurt vaak in mijn hoofd, alleen, in gedachten. Maar ik ben er weer! De zoektocht is zeker nog niet voorbij, maar ik ben klaar voor de nieuwe uitdagingen die gaan komen. Op het gebied van moederschap én werk.
Niet alles hoeft gelijk helder te zijn, regie kunnen loslaten en overgave zijn belangrijke thema's geworden. Succesvol zijn kan op verschillende vlakken, is binnen handbereik als we de kleine successen vieren en elke dag mogen we het leven vieren zoals het komt.
Het was een feest om elke vrijdag een blog te posten. Zonder een idee te hebben wie het leest, wie ik ermee heb geïnspireerd of wat ik ermee heb bereikt. Ik deed het voor mezelf. Ik had mezelf een doel gesteld en dat doel is nu behaald. Na precies een jaar is het mooi geweest. Er komen andere prioriteiten en daardoor ook andere doelen aan.
Mezelf opnieuw uitvinden heeft me in ieder geval al een prachtig inzicht gegeven. Één van de grootste doelen in mijn leven zal het werk blijven en de bestrijding van mensenhandel en schending van mensenrechten. Maar er is een nog groter en belangrijker doel bijgekomen:
~ To raise my daughter ♥ ~
Ik wil iedereen bedanken die het afgelopen jaar op de vrijdag mijn blog heeft gelezen. Op Instagram en LinkedIn blijf ik actief. Ik hoop dat ik mensen ermee heb kunnen inspireren. Augustus is bijna voorbij en dan start er in september een hele nieuwe periode. Mijn meisje heeft me nu al mooie lessen geleerd. Er staat een mooie taak op me te wachten...mama-zijn.
