De schaduwkant van 'The Olympics'...
De prachtige foto zegt veel. Lichtjes, een prachtig zwembad, een hele mooie stad. De stad Barcelona. Afgelopen weekend verbleven we in dit mooie hotel. Erg dankbaar dat we de mogelijkheid hebben om op vakantie te gaan. Om te gaan uiteten, rond te touren in de stad, met een drankje aan het strand te zitten.
Ik besef op deze momenten maar al te goed dat dit niet voor iedereen mogelijk is. Het is niet vanzelfsprekend, het is een voorrecht. Een luxe. Niet iedereen groeit op in een veilige omgeving of milieu, soms is het maar net waar je wieg staat dat de rest van je leven en toekomst bepaalt.
Dat is precies mijn drijfveer om te blijven doen wat ik doe. De werkzaamheden in de aanpak van mensenhandel, het bewaken van de mensen- en kinderrechten. Zo ook gingen mijn gedachten tijdens de vakantie naar de Olympische Spelen. In het vliegtuig naar Barcelona riep de piloot om: “we vliegen nu boven Parijs, aan de rechterkant kunt u wellicht wat van de spelen zien”. In de hotelkamer schittert er een televisie achter de balie met de spelen erop, evenals op de vliegvelden in Barcelona en Eindhoven waar tv's staan. Het leeft, het komt voorbij in het nieuws, we juichen om de medailles en we kunnen er niet aan ontkomen.
Maar hoe zit het met de andere kant van de Spelen, de schaduwkant? Is er wel een schaduwkant? Ik had in Barcelona appcontact hierover met mijn gewaardeerde collega in de aanpak van mensenhandel. Naast alle pronkmomenten, is er ook een wereld die we niet zien? Een klein beetje van deze wereld komt soms al aan het licht. Te denken aan de jonge meiden, atleten uit de Oostblok en Aziatische landen. Die (in mijn ogen) angst en kwetsbaarheid uitstralen wanneer de mannencoaches hun frustraties botvieren op deze jonge meiden. Zeker wanneer zij niet voldoen aan de torenhoge eisen die er aan ze worden gesteld. Of een Oost-Europese coach die tegen een jonge tiener zijn frustraties uit na een mislukte oefening, met als gevolg de jonge tiener in tranen.
Wij vroegen ons af, in hoeverre raakt dit mensenhandel? Het gewin is roem, niet alleen voor de atlete zelf maar ook voor de coach. Er is waarschijnlijk sprake van machtsmisbruik. Op de beelden is te zien dat er sprake is van vernedering. Er is een groot verschil tussen de sporters uit landen zoals Nederland, of de sporters uit deze landen. De jonge leeftijd van de sporters zet ook vraagtekens bij het antwoord op de vraag in hoeverre zij uit eigen wil voor roem en succes gaan. Daarbij is het ook een interessante vraag in hoeverre de coaches profiteren van de prestaties van de sporters.
Een belangrijke uitspraak in de aanpak van mensenhandel is: “volg je onderbuikgevoel”. Het onderbuikgevoel, wat wij allemaal kennen en ooit eens gevoeld hebben. Het gevoel in je lichaam met de boodschap: ‘hier klopt iets niet’. Bij dergelijke beelden op de televisie zoals hierboven beschreven, bekruipt mij dit beruchte onderbuikgevoel. Helaas is er geen aandacht voor het mogelijke leed, de vernederingen en mogelijke uitbuiting. Er is met name oog voor de succesvolle sportprestaties, overwinningen en medailles.
Al werkt het als een druppel op een gloeiende plaat, mijn collega heeft een brief ingestuurd naar DPG-media. Laten we hopen dat we hiermee wat meer bewustwording creëren 🍀
